ChodziÂł mi teÂż wÂłaÂśnie po gÂłowie taki temat
Troche teorii z Hipologii Grabowskiego :
Regionalne odmiany to : kielecka, lubelska, sÂądecka o dÂąbrowskotarnowska.
Odmiana kielecka ukszta³towa³a siê w znacznej mierze przez oddzia³ywanie w ci¹gu wieku ( od roku 1817 do 1915 ) na pog³owie konie miejscowych uszlachetnionych uprzednio krwi¹ orientaln¹, reproduktorów PSO Janów Podlaski: pó³krwi angielskiej i angloarabskiej oraz ras czystych. W czasie okupacji austriackiej podczas I Wojny Œwiatowej, pocz¹wszy od roku 1915 zaczê³y siê na KielecczyŸnie silne oddzia³ywanie wêgierskich szczepów pó³krwi: schagya, dahoman, gazlan, gidran, furioso, przedœwit. W okresie miêdzywojennym ogiery tego typu by³y u¿ywane nadal czêsto. Charakter hodowli terenowej kielecczyzny by³ zawsze skierowany na rasê angloarabsk¹, a w niektórych jej rejonach bardziej nawet na orientaln¹. Hodowla ta mi³a najmniej ze wszystkich odmian konia ma³opolskiego domieszek krwi anglonormandzkiej i wschodniopruskiej lub poznaùskiej. Okolicznoœci te sprawi³y, ze konie kieleckie przedstawiaj¹ najczystszy pratyp rasy ma³opolskiej.
Odmiana lubelska ksztaÂłtowaÂła siĂŞ do roku 1915 podobnie jak odmiana kielecka. Od koĂąca XIX wieku przez caÂły okres miĂŞdzywojenny staniaÂło na LubelszczyÂźnie kilka stadnin prywatnych, ktĂłre opieraÂły swÂą hodowlĂŞ na obcej krwi: np. Osmolice i KlemensĂłw – anglonormandy, Bychawa i WojsÂławice – wschodbioprusy, konie niemieckie, Piotrowice – karabachy. ByÂły tez stadniny, ktĂłre hodowaÂły konie zimnokrwiste oraz pogrubione. Za czasĂłw II Rzeczypospolitej i Polski Ludowej uÂżywano ogierĂłw poznaĂąskich i mazurskich. Co za tym idzie genotyp konia lubelskiego nie jest tak czysty jak konia kieleckiego, co powoduje pewne ró¿nice fenotypowe.
Odmiana sÂądecka konia maÂłopolskiego powstaÂła i rozwinĂŞÂła siĂŞ na terenie byÂłych powiatĂłw nowosÂądeckiego i czĂŞÂści limanowskiego. PodÂłoÂżem byÂły nieduÂże gorÂącokrwiste konie wszechstronnie uÂżytkowe, pochodne tureckich orientali, koni wĂŞgierskich i siedmiogrodzkich. Rok 1812 byÂł momentem przeÂłomowym dla tej hodowli, gdyÂż z zaÂłoÂżonych wĂłwczas paĂąstwowych stad ogierĂłw w DrohowyÂżu i Olchowcach na punktach kopulacyjnych w SÂądecczyÂźnie rozstawiono reproduktory pó³krwi arabskiej z austrowegierskich stadnin w Babolnej i Radowcach. ByÂły to miĂŞdzy innymi na poczÂątku ogiery : el Bedavi, gidrany, schagye, a poÂźniej amurathy, dahomany, gazlany, marzouki i inne. Od drugiej poÂłowy wieku XIX zaczĂŞto „pogrubiaĂŚ” stosunkowo drobne pogÂłowie ogierami z rodĂłw o przewadze peÂłnej krwi angielskiej, jakimi byÂły : noniusy, furioso, north stary, ostregery, anoniusy, cavaliery. Pod koniec wieku XIX uzupeÂłniÂł je szczep przedÂświt. Te rody i szczepy wprowadziÂły odsetek krwi anglonormandzkiej, ktĂłra dobrze siĂŞ asymilowaÂła z pogÂłowiem koni SÂądeczczyzny. WkrĂłtce z potomstwa wybiÂły siĂŞ furioso i przedÂświty, a reproduktory tych dwĂłch szczepĂłw uznano za najlepsze ameliatory tamtejszych koni uszlachetnionych krwiÂą orientalnÂą. W roku 1935 nabyto dla SÂądecczyzny piĂŞĂŚ ogierĂłw furioso typu radowieckiego, ktĂłre odegraÂły duÂża rolĂŞ w hodowli sÂądeckiej. Po II Wojnie ÂŚwiatowej w roku 1952 importowano z CzechosÂłowacji 14 ogierĂłw szczepĂłw furioso i przedÂświt bardzo duÂżego kalibru, znacznej masy ciaÂła, limfatycznej konstytucji i ciemnego umaszczenia. Konie sÂądeckie reprezentowaÂły typ konia wszechstronnie uÂżytkowego, szlachetnego, rÂączego, wytrzymaÂłego o zrĂłwnowaÂżonym temperamencie.
Odmiana d¹browskotarnowska rasy ma³opolskiej wytworzy³a siê w by³ym powiecie D¹browa Tarnowska i pó³nocnej czêœci by³ego powiatu Tarnów. Konie d¹browskotarnowskie s¹ pochodnymi gidranów ³¹czonych od po³owy wieku XIX z orientalnymi klaczami miejscowymi. W porównaniu z innymi odmianami koù d¹browskotarnowski mia³ wiêksz¹ iloœÌ pe³nej krwi, reprezentuj¹c typ angloaraba pó³krwi, Charakterystyczn¹ dla tej odmiany jest maœÌ kasztanowata, ale trafia³y siê tak¿e konie gniade. Koù d¹rowskotarnowski by³ ze wszystkich odmian najbardziej ros³y, koœcisty i wykazywa³ najwiêksze zdolnoœci skokowe.
Ró¿nice w wymiarach podstawowych miêdzy odmianami koni ma³opolskich na ogó³ nie by³y du¿e. Rodowody koni ma³opolskich by³y zró¿nicowane wskutek odrêbnoœci ich pochodzenia sprzyja³o to jednak heterozji wewn¹trzrasowej.
Najbardziej skonsolidowanÂą byÂła odmiana dÂąbrowskotarnowska, ktĂłra byÂła najmniej spokrewniona z pozostaÂłymi odmianami. Odmiana lubelska wykazywaÂła nieco wiĂŞksze spokrewnienie z kielecka, a kielecka z sÂądeckÂą.